Our History

The History of the Association of Polish Engineers in Canada

Beginnings of the Association of Polish Engineers in Canada (SIP) reach the first years of World War II. After the end of September Campaign many Polish engineers left Poland, mainly to Great Britain and the unoccupied part of France. At the same time Canada was quickly developing a defense industry and had a particularly need for an educated technical personnel. It was not surprising then that during his visit to London, Canadian Defense Minister C.D. Howe expressed interest in the possibility of bringing over to Canada the Polish specialists. Soon an agreement was reached where Polish engineers and technicians were to come over to Canada on temporary visas and after the victorious end of war to come back to their homeland.

The actions of the Polish and the Canadian authorities would not provide such quick results, if not for the assistance of an early organized on the exile Polish technical organizations. In France, in autumn 1939, the Association of Polish Engineers and Technicians was formed, acting particularly considerably after the capitulation of France in the unoccupied part of France. The Association of Polish Technicians in Great Britain was formed before the end of 1940 and it gathered specialists who come to Great Britain in autumn 1939 and those evacuated from France in 1940.

With the possibility of departure for Canada, on February 17, 1941 a meeting was organized in the London's office of the Association of Polish Technicians in Great Britain where it was decided that members upon arrival in Canada will form a Canadian Chapter of the Association of Polish Technicians in Great Britain.

The first group of Polish engineers, approximately 20 people, arrived in Halifax on March 1941. According to the decision made in London, on June 15, 1941 a meeting was organized in Ottawa, which in STP's chronicle is regarded as the first General Meeting of the association. 29 members were present at the meeting. A decision of fundamental importance was reached when a motion was passed to form an independent Association of Polish Technicians in Canada (STP) with an independent Board of Directors and a Review Committee. This was a departure from the previously planned Canadian Chapter of the Association of Polish Technicians in Great Britain. In May 1942, during the second General Meeting, association represented 112 members, with which 40 came from the Great Britain, 58 from France, eight from Japan and six from Brazil.

Polish engineers, despite difficult beginnings in a new country, thanks to a good professional training fulfilled their professional duties well. This first group greatly contributed to the Canadian defense industry and was highly valued and regarded by the Canadian authorities. On June 23, l946, achievements of the Polish engineers and scientists were presented in the "Proceedings of the Standing Committee on Immigration and Labour" of the Candian Senate. These included: initiation of five new production barnches, formation of six new production facilities, submission of 35 patents, eight of which were applied in the Canadian industry.

Between 1944 and 1945 the Association of Polish Technicians in Canada issued its own quarterly publication named "The Polish Engineering Review", transformed in 1946 into the Association Bulletin (photo from Royal York Hotel, 1944)

Between 1945 and 1947 the Association goes through a critical period. In spite of expectations, Poland did not find itself amongst the war winners. Abandoned by the allies, as per the power of Yalta Treaty, Poland is placed under the Soviet control. Majority of members decided to remain in Canada as the gloomy news was coming from Poland. Separation with remaining families in Poland and concern for motherland were very depressing to the Polish refugees. At the same time Canadian industry began to reorganize from wartime industry to peacetime industry, what for many marked loss of work or change of place of residence. STP is forced to alter its mandate. Association stops being an organization representing members for which the stay in Canada is a temporary phase while waiting for a possibility of a return to Poland. From the initiative of the Toronto Branch, the Association begins energetic efforts with the Immigration Office to invite to Canada other colleagues from other parts of the world. As a result of these efforts and through the guarantee of the Association, approximately 270 Polish engineers and technicians came to Canada.

At the beginnings of 1950s formed soldiers of the Polish western units start arriving in Canada. They come over from Great Britain where they found themselves after the demobilization. Many, using the government assistance, began studies mainly on the Polish University College in Great Britain. Their situation upon arrival in Canada was far better from the other waves of immigration. They possessed British diplomas and were fluent in English. Marry from among them actively participated in the activities of the Association. STP began a period of a high activity lasting for the next two decades. Organized are lectures and regular social gatherings. Yearly carnival balls, in which many political figures participated, frequently were noted in the press.

STP members actively participated in the preparations for the Millennium of Christian Poland celebrations. Likewise it was with monument of Mikolaj Kopernik funded by the Polish community as a gift for city of Montreal. Monument of Sir Kazimierz Gzowski in Toronto rose from the initiative of the STP members. The members of Association from the Ottawa Branch actively participated and contributed into the works of the Royal Commission on Bilingualism and Biculturalism, whose achievements gave the foundation to the Canada's multiculturalism. The Ottawa Branch began initiative of relief help to the Catholic University of Lublin (KUL). The Ottawa Branch was also the main organizer of the nation-wide celebrations of 500th birthday of Mikolaj Kopernik, ended with the presentation from the Canadian People of the spectroscope for the University of Torun Observatory.

The decades of 1960s and 1970s were periods of relatively small immigration. Subsequent immigration wave began following the August 1980 events. The refugee camps filled with thousands of our Compatriots. Many of them possessed diplomas from the technical schools and were applying for the immigration visas to Canada. Those who were accepted and arrived in Canada had great difficulties with finding any kind of work, not to mention finding work in their professions. This time again, the Association members quickly reacted to this situation. With the aid of the Ministry of Immigration and Manpower, technical training courses were organized for the newly arrived engineers and technicians. These courses enjoyed great popularity among the new immigrants and they helped to Association to gain many new members.

As a result of changes that have occurred in 1989 and Poland's definitive recovery of sovereignty, STP's role was about the change again. In 1990, under guidance of the Association a new Committee of Technological Collaboration with Poland was formed. The role of the Committee was as follows:

• Organizing lectures and collaboration with Polish Universities and Colleges
• Consultations
• Assistance to the Polish representatives visiting Canada
• Translation of publications

In September 1994 the Committee of Technological Collaboration with Poland, together with the Canadian-Polish Business Bureau organized a meeting with the Canadian businessmen for the Polish business delegation, which was accompanying the Polish President during his visit to Canada. During the 1994-1995 period, the Committee provided relief help to the following Polish organizations in Lithuania: the Association of Teachers of the Polish Schools in Lithuania as well as to the Polish University in Vilnius. From 1946 the Association actively participated in the activities of the Canadian Polish Congress. The Association Branches were electing their delegates to the regional Branches of the Canadian Polish Congress. Many held important functions at the Canadian Polish Congress Boards of Directors. The engineers Z. Jaworski, Z. Jarmicki, S. Orlowski, A. Garlicki and G. Sobocki were elected as presidents of the Board of Directors of Canadian Polish Congress.

At the present moment the Association of Polish Engineers in Canada holds branches in Montreal, Ottawa, Toronto, Kitchener, Edmonton, Hamilton, Oshawa, Mississauga and Peterborough, and represents approximately 500 members. On October 1996 on the 42°a General Meeting in Ottawa, the Association's official name has been changed from the Association of Polish Technicians in Canada (STP) to the Association of Polish Engineers in Canada (SIP), which is a literal translation of official English and French versions.

Currently, the Association's primary objective is finding new forms of organizational life, which would meet the expectations of all members, who represent different age groups and different degree of connections with Poland.

In last few years the Association established or intensified cooperation with sister Polish organizations from other countries, mainly with the Association of Polish Engineers and Technicians USA `Polonia Technica, Inc.", the Association of Polish Technicians in Great Britain, the Association of Polish Engineers and Technicians in France and Polish Engineering Associations in Austria and Germany, and also with the Polish Federation of Engineering Associations - NOT (FSNT-NOT).

Special importance takes cooperation with the FSNT-NOT. On June 2002, the Association of Polish Engineers in Canada was represented on the final session of the XXIII Congress of Polish Technicians. An initiative was formed to organize in Warsaw a conference presenting the Canadian technologies in municipal infrastructure. This conference, co-organized by the FSNT-NOT, Canadian Embassy and the Ontario Export Corporation, took place on February 2003. At same time, the Association of Polish Engineers in Canada signed an agreement related to cooperation with FSNT-NOT and soon after received an extraordinary member status in the Federation.

Nasza historia

Stowarzyszenie Inżynierów Polskich w Kanadzie

Początki SIP sięgają pierwszych lat II-giej Wojny Światowej. Po zakończeniu kampanii wrześniowej wielu spośród polskich inżynierów znalazło się poza krajem, zwłaszcza w Wielkiej Brytanii i nie-okupowanej części Francji. W tym samym czasie Kanada w pośpiechu rozbudowywała swój przemysł obronny i szczególnie mocno odczuwała brak wyszkolonej kadry technicznej. Nic więc dziwnego, że podczas swej wizyty w Londynie kanadyjski minister dostaw wojskowych C. D. Howe zainteresował się możliwością sprowadzenia do Kanady polskich specjalistów. Wkrótce doszło do zawarcia umowy na mocy której polscy inżynierowie i technicy mieli przybyć do Kanady na wizy okresowe "for the duration" i po zwycięskim zakończeniu wojny powrócić do Kraju.

Akcja władz tak polskich jak i kanadyjskich nie dałaby szybkich wyników, gdyby nie pomoc wcześniej zorganizowanych na uchodźstwie polskich organizacji technicznych. We Francji, od jesieni 1939 roku istniało Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Polskich - uchodźców wojennych - działające szczególnie wydatnie po kapitulacji Francji, w jej części nie-okupowanej. Stowarzyszenie Techników Polskich w Wielkiej Brytanii powstało przed końcem 1940 roku i gromadziło specjalistów przybyłych tam jesienią 1939 roku oraz ewakuowanych z Francji w 1940 roku.

Z chwilą powstania możliwości wyjazdu do Kanady, w lokalu STP w WB w Londynie, w dniu 17 lutego 1941 roku odbyło się zebranie, na którym postanowiono, że członkowie po przybyciu do Kanady zorganizują "Koło" stowarzyszenia z Wielkiej Brytanii.

Pierwsza grupa polskich inżynierów, ok. 20 osób, wylądowała w porcie Halifax w marcu 1941 roku. Zgodnie z postanowieniem podjętym w Londynie, przybyli do Kanady inżynierowie zorganizowali w Ottawie zebranie 15 czerwca 1941 roku, które w kronice SIP uważane jest za pierwszy Walny Zjazd Stowarzyszenia, reprezentujący 29 członków. Decyzją o fundamentalnym znaczeniu, podjętą podczas tego zebrania, było przyjęcie wniosku o utworzeniu samodzielnego Stowarzyszenia Techników Polskich w Kanadzie z niezależnym Zarządem i Komisją Rewizyjną, a nie jak poprzednio planowano, "koła" STP z Wielkiej Brytanii na terenie Kanady. W maju 1942 r, gdy odbywał się 11 Walny Zjazd, Stowarzyszenie liczyło już 112 członków, z których 40-tu przyjechało z Wielkiej Brytanii, 58-miu z Francji, 8-miu z Japonii oraz 6-ciu z Brazylii.

Polscy inżynierowie, mimo ciężkich początkowych warunków bytu, dzięki dobremu przygotowaniu zawodowemu, spełniali swe zadanie należycie. Ta pierwsza grupa, posiadająca wysokie kwalifikacje, oddała duże zasługi dla wojennego przemysłu kanadyjskiego, była twórczym i cenionym przez Kanadę elementem, co wydatnie podniosło opinie władz kanadyjskich. W "Proceedings of the Standing Committee on Immigration and Labour" kanadyjskiego senatu z 25 czerwca 1946 r., przedstawione zostały osiągnięcia polskich inżynierów i uczonych, sprowadzonych do Kanady na okres wojny, do których m.in. należały: uruchomienie 5 zupełnie nieznanych w Kanadzie gałęzi produkcji, zorganizowanie 6 zakładów produkcyjnych, zgłoszenie 35 patentów, z których 8 zostało zastosowanych w przemyśle kanadyjskim.

W latach 1944 i 1945 SIP wydawało własny kwartalnik pod nazwą "The Polish Engineering Review", przekształcony w 1946 r. w Biuletyn Stowarzyszenia (zachowało się archiwalne zdjęcie z 1944 roku, Hotel Royal York)

W latach 1945 do 1947 Stowarzyszenie przeżywa krytyczny okres. Wbrew oczekiwaniom, Polska nie znalazła się w gronie zwycięzców. Opuszczona przez sojuszników, mocą dyktatu jałtańskiego, włączona została do sowieckiej strefy wpływów. Ponure wieści, jakie dochodziły z Kraju, nie skłaniały do powrotu i przeważająca większość członków STP zdecydowała się pozostać w Kanadzie na stałe. Rozłąka z rodzinami pozostałymi w Polsce i troska o los Ojczyzny działały wybitnie deprymująco na wszystkich polskich uchodźców. Równocześnie przemysł kanadyjski zaczął się przeorganizowywać z wojennego na pokojowy, co dla wielu oznaczało utratę lub zmianę pracy, a nierzadko i zmianę miejsca zamieszkania. SIP stanęło przed koniecznością wypracowania nowego typu działalności, która odpowiadałaby powstałej sytuacji. Stowarzyszenie przestaje być organizacją skupiającą ludzi, dla których pobyt w Kanadzie jest tylko etapem w oczekiwaniu na możliwość powrotu do Polski. Z inicjatywy Oddziału Toronto rozpoczęto energiczne starania w Urzędzie Imigracyjnym o sprowadzenie do Kanady kolegów wegetujących w różnych zakątkach świata. W wyniku tych starań przyjechało w owym czasie do Kanady, za poręczeniem Stowarzyszenia, około 270 inżynierów i techników.

W początkach lat pięćdziesiątych zaczęli przybywać do Kanady byli żołnierze polskich formacji wojskowych na Zachodzie, którzy po zdemobilizowaniu znaleźli się w Wielkiej Brytanii i tam, korzystając z pomocy rządowej, podjęli studia, głównie na Polish University College. Ich sytuacja była zdecydowanie lepsza od innych fal imigracyjnych. Posiadali brytyjskie dyplomy i nie dotyczyła ich bariera językowa. Wielu spośród nich aktywnie włączyło się do działalności w Stowarzyszeniu. SIP, wzmocnione "brytyjską grupą", wchodzi w okres niezwykle czynnej działalności, trwającej przez następne dwa dziesięciolecia. Organizowane są odczyty i regularne spotkania towarzyskie. Doroczne bale karnawałowe, w których uczestniczyły osobistości życia politycznego, były odnotowywane w prasie.

Członkowie SIP czynnie uczestniczyli w pracach nad przygotowaniem obchodów Millennium Polski Chrześcijańskiej. Podobnie było z pomnikiem Mikołaja Kopernika, ufundowanym przez społeczność polską jako dar dla miasta Montreal. Również pomnik Sir Kazimierza Gzowskiego w Toronto powstał z inicjatywy członków SIP. Członkowie Stowarzyszenia z Okręgu w Ottawie brali aktywny udział w pracach Komisji B & B (Royal Commission on Bilingualism and Biculturalism), której osiągnięcia stały się podwaliną do wprowadzenia w Kanadzie polityki wielokulturowości. Z SIP Oddział Ottawa wypłynęła inicjatywa pomocy Katolickiemu Uniwersytetowi Lubelskiemu oraz reaktywowania Koła Przyjaciół KUL-u. Oddział Ottawa był również głównym organizatorem ogólno-kanadyjskich obchodów 500-lecia urodzin Mikołaja Kopernika, zakończonych ofiarowaniem, w imieniu narodu kanadyjskiego, spektroskopu dla obserwatorium Uniwersytetu w Toruniu.

Lata 60-te i 70-te to okres stosunkowo nielicznej imigracji. Kolejna, największa od czasu zakończenia II-giej Wojny Światowej fala imigracyjna rozpoczęła się po "gorącym sierpniu" roku 80-go. Obozy uchodźców zapełniły się tysiącami naszych Rodaków. Wielu z nich posiadało dyplomy uczelni technicznych i czyniło starania o otrzymanie wizy imigracyjnej do Kanady. Ci, którzy otrzymali akceptacje biur imigracyjnych i dotarli do Kanady, mieli duże trudności ze znalezieniem jakiejkolwiek pracy, nie mówiąc już o zatrudnieniu zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. I tym razem w Stowarzyszeniu znaleźli się ludzie, którzy szybko zareagowali na zaistniałą sytuację. Zostały zorganizowane "Kursy przygotowania zawodowego dla nowoprzybyłych inżynierów i techników" przy finansowym poparciu Ministerstwa Imigracji i Zatrudnienia. Kursy te cieszyły się dużą popularnością wśród imigrantów i przysporzyły Stowarzyszeniu wielu nowych członków.

W wyniku przemian jakie nastąpiły w 1989 r. i ostatecznym odzyskaniu przez Polskę suwerenności, SIP stanęło w obliczu nowych zadań. W 1990 roku, pod egidą Stowarzyszenia powstał Komitet Technologicznej Współpracy z Polską, który prowadzi wielopłaszczyznową działalność m.in. poprzez:

• organizowanie wykładów i współpracę z polskimi uczelniami
• konsultacje
• pomoc przedstawicielom polskich instytucji odwiedzających Kanadę
• tłumaczenia publikacji

We wrześniu 1994 r. Komitet, wspólnie z Kanadyjsko-Polską Izbą Handlową zorganizował spotkanie z kanadyjskimi przedsiębiorcami dla polskiej delegacji handlowej, towarzyszącej Prezydentowi R.P. w czasie jego wizyty w Kanadzie. W latach 1994-95 Komitet udzielał pomocy polonijnym organizacjom na Litwie: Stowarzyszeniu Nauczycieli Szkół Polskich na Litwie oraz Uniwersytetowi Polskiemu w Wilnie. Od 1946 r. Stowarzyszenie aktywnie włączyło się do działalności Kongresu Polonii Kanadyjskiej. Oddziały SIP wybierały delegatów do rejonowych Oddziałów KPK. Wielu spośród nich obejmowało czołowe funkcje w Zarządach KPK a inżynierowie Z. Jaworski, Z. Jarmicki, S. Orłowski, A. Garlicki i G. Sobocki zostali wybrani na prezesów Zarządu Głównego.

Aktualnie SIPwK posiada oddziały w miastach Montreal, Ottawa, Toronto, Kitchener, Edmonton, Oshawa, Mississauga i Peterborough i skupia około 500 członków. Na 42 Walnym Zjeździe w Ottawie, w październiku 1996 r. zmieniono dotychczasową, polską nazwę Organizacji - Stowarzyszenie Techników Polskich w Kanadzie (STP) na Stowarzyszenie Inżynierów Polskich w Kanadzie (SIP) co jest dosłownym tłumaczeniem oficjalnych angielsko i francusko-języcznych wersji.

Pierwszoplanowym zadaniem, przed jakim obecnie stanęło Stowarzyszenie, jest znalezienie nowych form życia organizacyjnego, które wychodziłyby naprzeciw oczekiwaniom członków, reprezentujących różne grupy pokoleniowe i różny stopień powiązań z Polską.

W ostatnich kilku latach Stowarzyszenie nawiązało lub zintensyfikowało współpracę z sios-trzanymi organizacjami polonijnymi, konkretnie z Polonia Technica w USA, Stowarzy-szeniem Techników Polskich w Wielkiej Brytanii i innymi organizacjami w Europie (Francja, Niemcy, Austria) a także z Federacją Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych NOT w Polsce.

Szczególnego znaczenia nabiera współpraca z Federacją Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych NOT. W czerwcu 2002 roku SIPwK było reprezentowane na sesji końcowej XXIII Kongresu Techników Polskich. Wtedy powstała inicjatywa zorganizowania w Warszawie konferencji przedstawiającej kanadyjskie technologie w dziedzinie infrastruktury miejskiej. Konferencja ta, współorganizowana przez FSN-T NOT, Ambasadę Kanady w Polsce i agendę rządową prowincji Ontario – Ontario Export Corporation, odbyła się w lutym 2003 r. W tym samym czasie Stowarzyszenie Inżynierów Polskich w Kanadzie podpisało umowę o współpracy z FSN-T NOT i wkrótce potem zostało członkiem nadzwyczajnym Federacji